eranicle/shutterstock Ik had mijn eerste echte paniekaanval toen ik 19 was en een tweedejaarsstudent op de universiteit. Ik dacht dat ik een hartaanval kreeg. Ik kon niet op adem komen, ik was duizelig, mijn vingers tintelden en ik voelde me warm en klam - allemaal uit het niets. Ik bereikte een universiteitsbadkamer en spetterde koud water in mijn gezicht, gleed toen langs de betegelde muur naar beneden, knieën op mijn borst, en wachtte tot dat vreselijke gevoel van angst wegging.
Ik ging een paar dagen niet naar de les en bleef in bed, onder de veiligheid van mijn deken, stijf en alsof er iets ergs ging gebeuren. Ik kon niet helder denken of eten. Alles leek onwerkelijk.
De waarheid is dat ik altijd een bezorgde en perfectionist was geweest, maar als kind hebben mijn ouders het toegeschreven aan nervositeit en willen slagen. Tegenwoordig weet ik dat het paniek was die zich manifesteerde en wachtte om me te raken als een vrachtwagen van in de twintig.
Ik ben niet alleen: Volgens de Angst en depressie Association of America , angststoornissen zijn de meest voorkomende geestesziekte in de VS en treffen 40 miljoen volwassenen in de Verenigde Staten van 18 jaar en ouder, of 18% van de bevolking. Angststoornissen ontwikkelen zich door een complexe reeks risicofactoren, waaronder genetica, hersenchemie, persoonlijkheid en levensgebeurtenissen, en vrouwen hebben twee keer zoveel kans om te worden getroffen als mannen. (Maak 2017 UW jaar door de leiding te nemen over uw gezondheid met de preventie kalender en gezondheidsplanner !)
Je niet onder controle voelen
RTS849/SHUTTERSTOCK De paniekaanvallen begonnen regelmatig te komen en ik wilde antwoorden. Ik zou op een zonnige dag door Walnut Street in Philadelphia lopen en ineens begon ik te hyperventileren. Voor mij doorloopt een paniekaanval zijn fasen in ongeveer 10 minuten.
Een akelig gevoel sluipt naar binnen, een werveling van vervelende vlinders infiltreert in mijn maag, en ik kan niet diep ademhalen. Dan escaleert het naar mij en voel ik me volledig uit de hand gelopen, tranen kleuren mijn wangen. Als de paniekaanval voorbij is, heb ik het gevoel dat ik de hele nacht wakker ben geweest. Ik wil dagenlang dutten in een veilige, stille ruimte.
Een paniekaanval voelt fysiek als een gebalde vuist, knallende witte knokkels of opgeschrikt worden door een grap. Soms voelt het zo extreem dat het is alsof er een olifant op je borst zit. Je hoofd tolt en troebel van angst. Je hebt het gevoel dat je moet kotsen en wilt dringend naar het toilet. Je eetlust is weg.
Het ervaren van een paniekaanval in het vlees laat een groot litteken achter. Je wilt dat het nooit meer gebeurt, maar je weet dat het zal gebeuren - of dat is jouw gedachte. Dus je begint er steeds weer over geobsedeerd te raken. Je wacht. Voor mij kan een paniekaanval uit het niets komen of worden veroorzaakt door een trigger. Een e-mail van iemand van wie ik niet verwachtte iets te horen (ik heb een aantal mensen geblokkeerd om dit te voorkomen). Een herinnering aan iets traumatiserends, zoals toen mijn oma in mijn armen stierf. Ik lees over weer een schietpartij op een school en ga dan naar het slechtst mogelijke scenario: mijn kind zit op school. Is hij veilig? Is hij?
Wat is er aan de hand?
Angstsymptomen worden geactiveerd door een deel van de hersenstam, de locus ceruleus genaamd, dat betrokken is bij de fysiologische reacties op stress en paniek. Wanneer iets stressvols wordt waargenomen, beginnen neuronen in de locus ceruleus intenser te vuren dan normaal.
Vervolgens transporteert noradrenaline, een neurotransmitter, neurale boodschappen van de locus ceruleus naar het ruggenmerg en andere delen van de hersenen. Noradrenaline is vergelijkbaar met adrenaline. Het werkt door de bloedvaten te vernauwen en de bloeddruk en bloedglucosespiegels te verhogen, wat fysieke gevoelens veroorzaakt zoals een snelle hartslag en snelle ademhaling en bijdraagt aan hyperventilatie, duizeligheid en tintelende vingers. Een paniekaanval is fysiek, mentaal en erg emotioneel.
Goed worden
Ik maakte een afspraak met een huisarts die eerst een bloedonderzoek liet doen om mijn schildklier te testen. Ze vertelde me dat als er te veel schildklierhormoon wordt geproduceerd, dit kan leiden tot: angst door hyperthyreoïdie . Fantastisch, dacht ik. Een antwoord. Eindelijk. Maar de bloedtesten bevestigden dat ik geen schildklierprobleem had.
Dus besloot ik angstmedicatie te gaan gebruiken, hoewel het geen gemakkelijke keuze was. Als ik medicijnen zou nemen, zou dat bevestigen dat ik gek was, toch? Mis. Voor sommige mensen - veel mensen eigenlijk - zijn medicijnen een redder in nood. Volgens een 2011 verslag doen van door Medco, neemt nu meer dan 1 op de 5 Amerikanen een medicijn om een psychische aandoening te beheersen.
Mijn arts heeft me 0,25 milligram Xanax gegeven, een benzodiazepine die op de hersenen en zenuwen inwerkt om een kalmerend effect te hebben. Het werkt door de effecten van een bepaalde natuurlijke chemische stof in het lichaam, kortweg GABA genoemd, te versterken. Ze vergeleek de Xanax met de reddingsinhalator van een astmapatiënt, omdat het heel snel werkt. Als ik me erg paniekerig voelde of mijn hersenen 's nachts niet kon uitschakelen, neem dan een Xanax.
Ik ben ook begonnen met 10 milligram Paxil, een antidepressivum dat ik elke dag slik. SSRI's zoals Paxil remmen de heropname van serotonine en werken door de productie en de daadwerkelijke rol in de hersenen te reguleren, legt Sanam Hafeez, MD, oprichter en klinisch directeur van Comprehensive Consultation Psychological Services uit.
Zestien jaar later, op 35-jarige leeftijd, slik ik nog steeds Paxil. Ik heb ook nog steeds de Xanax, die ik nauwelijks gebruik, maar ik voel me beter omdat ik weet dat ik een reddingsmedicijn bij de hand heb. Ik ben OK met mijn oma-pillendoosje van maandag tot en met zondag, omdat het me een beter mens maakt. Om te voorkomen dat ik als een kruk naar Xanax grijp, gebruik ik ook copingvaardigheden zoals naar de sportschool gaan, mijn hond uitlaten, Lego met mijn zoon spelen en op de klok kijken als ik een angstaanval voel aankomen.
De kloktruc is iets wat ik in therapie heb geleerd. Ik kreeg te horen dat ik een klok moest zoeken en de tijd moest zien verstrijken. De meeste paniekaanvallen eindigen binnen 20 tot 30 minuten en duren zelden langer dan een uur. Dit wetende en kijken naar het spreekwoordelijke zand door de zandloper helpt me altijd om te kalmeren omdat ik weet dat het gevoel vluchtig is.
Angst maakt deel uit van mijn leven, maar het definieert het zeker niet meer zoals vroeger. Ik heb alle tools gebruikt die ik kan om gezond te zijn en in de juiste gemoedstoestand te blijven, en dat is mijn wens voor iedereen die worstelt met paniekaanvallen: om te weten dat het niet alleen jij is, of helemaal in je hoofd. Je bent niet gek, en het is zo goed te behandelen.
