Foto door foto met dank aan Pamela Jackson
Voordat: 249 pond
Na: 147 pond
De levensstijl
'Mijn hele leven is een achtbaan geweest waarbij mijn gewicht op en neer ging. Op de lagere school was ik een beetje aan de zware kant. Ik zou altijd gaan voor het goedkope en vette eten als ik kon. Ik geef het toe: als kind was ik dik. Maar ik denk dat ik beter begon te eten en meer ging bewegen toen ik door de middelbare school ging, omdat ik 'normaal' was, wat inhield dat ik eruitzag als alle anderen. Toen ik opgroeide, bepaalden mijn ouders tot welk voedsel ik toegang had; zij waren degenen die (meestal) gezond voedsel voor mijn gezin kochten en kookten. Toen ben ik afgestudeerd en ben ik meteen aan de slag gegaan. En daar sneeuwde alles. Ik zou naar In-N-Out gaan voor wat hamburgers - een keer bestelde ik twee double-doubles bij één maaltijd - of ik zou ergens een plak cheesecake pakken als toetje (ik hield van de zoete dingen). Ik heb echt slechte eetkeuzes gemaakt. Let wel, ik was begin twintig toen ik 100 pond aankwam. 20 jaar lang heb ik geprobeerd af te vallen, maar er is nooit iets blijven hangen - vooral geen gimmicky rage diëten. Pas op mijn veertigste begon ik eindelijk mijn gewicht te zien verschuiven.'
De wijziging
'Tijdens een gratis training in mijn sportschool sprong ik op een weegschaal (ik was toen 27) en schrok van het aantal dat ik zag. Hoe kon ik in de twintig zijn en meer dan 200 pond wegen? En bovendien begonnen mijn artsen me te vertellen dat mijn cholesterol en bloeddruk te hoog werden, dus dwongen ze me medicijnen te nemen. Ik wist dat ik moest afvallen, maar vond nooit een regime dat ik kon volhouden. Ik zou een dieet volgen om af te slanken voor een evenement of feest - misschien met de limonadereiniging of het koolsoepdieet - en dan meteen weer op gewicht komen. Het was als een nooit eindigende cyclus van mijn gewicht dat schommelde. Alles leek te zwaar - sporten, gezond eten - dus ik overtuigde mezelf er min of meer van dat ik met mijn lichaam moest leven; dit duurde bijna 20 jaar. Toen ik 41 werd, keek ik in de spiegel, staarde naar mijn gezicht en lichaam en herkende mezelf niet. Het was alsof mijn ware zelf werd verborgen door deze grote buitenkant. Ik wilde niet deze ongezonde persoon in dit lichaam zijn.'
'Vanaf dat moment zei ik tegen mezelf dat ik gewoon een gezondere levensstijl moest proberen - geen crashdieet of iets super drastisch. Eenvoudige, beheersbare en uitvoerbare aanpassingen. Ik deed onderzoek naar blogs en websites voor goede eettips en stelde minidoelen voor mezelf, zoals 10 pond verliezen in plaats van 100 (wat me op dat moment onmogelijk leek). Toen ik dat eerste doel eenmaal had bereikt, overtuigde mijn vriend me om door te gaan, dus dat deed ik. Het was allemaal te danken aan mijn eten. Ik at echt, heel voedsel zoals noten en bessen - niet dat bewerkte spul. Soms ga ik voor lekkere (maar toch gezonde) snacks zoals KIND repen. Mijn familie kookt veel Cajun-gerechten, dus ik zorgde ervoor dat ik elk recept doornam, bepaalde ingrediënten verwisselde voor magere opties en echt meet wat ik in elk gerecht doe. Ik sta mezelf toe om alles te eten, maar een gezondere versie van elk. Het was alsof ik mezelf opnieuw leerde hoe ik goed moest eten.
Wat betreft mijn oefening, ik deed niet veel behalve eerder lopen. Ik was zo uit vorm dat als ik iets anders zou proberen, het voelde alsof mijn hart uit mijn borstkas zou springen. Artsen zeiden dat het kwam omdat mijn uithoudingsvermogen laag was, dus ik kon alleen maar lopen. Dus trainde ik mijn lichaam om interval-achtige dingen te doen: eigenlijk schakelen tussen wandelen en licht joggen. Nu kan ik een paar uur lopen - gemakkelijk.'
De beloning
'Ik koop al sinds mijn twintigste kleding in grote maten - ik zou nooit in de reguliere winkels in het winkelcentrum kunnen winkelen, behalve bij warenhuizen met mijn grotere maten. Als ik naar mezelf kijk in deze nieuwe kleren, besef ik hoeveel ik mezelf heb getransformeerd. Veel mensen herkennen mij niet! Maar nog beter, mijn artsen hebben me van mijn medicijnen afgehaald omdat ik zo veel was afgevallen.'
Pamela's tips
'Je gaat falen, maar blijf doorgaan. Geef niet op en denk niet dat je het niet kunt. Het maakt niet uit hoe je je in het verleden over jezelf voelde. U kunt de tijd vinden om opnieuw te beginnen wanneer u maar wilt.
Ga zo langzaam als nodig is. Tel je mijlpalen en vind een tempo dat comfortabel is voor jou, niet wat comfortabel is voor iemand anders.
Blijf positief. Je bent altijd mooi - wat belangrijk is, is om gezond te worden en je beter te voelen over jezelf.'
Pamela Jackson, 44, staat op 5'4' en werkt als administratief wervingsspecialist in Los Angeles.
Het artikel ' Het kostte me 20 jaar om 100 pond te verliezen, maar ik deed het! ' liep oorspronkelijk op Womenshealthmag.com.
